Vorig jaar, hoogzwanger, was ik nog allerlaatste op de 6 km van de NK veldloop voor ambtenaren. Het leek mij wel een uitdaging om dit jaar in Katwijk weer eerste te worden, en het liefste overall. Zo gezegd, zo gedaan. Maar het ging zeker niet vanzelf. Het was een heel spannende wedstrijd. Ik had nota bene maandag nog buikloop gehad en m’n darmen waren nog niet helemaal rustig geworden.
In het begin liep ik als 4e dame, de overige drie dames in het vizier houdend. Ze gingen er (te) snel vandoor. Na 1 km het strand op. Wind tegen. Gaatje dichtlopen naar een brede rug. En daar haalde ik dame 3 al in. Het treintje werd groter. Om de beurt op kop. Na 2 km over het strand, de duinopgang. Boven haalde ik de eerste dame in. Maar ze ging mee. Tot 1 km voor de finish bleef ze in m’n nek hijgen. Toen ging ze er opeens vandoor, alsof ze zich had ingehouden. Ik had ondertussen ook niet op max gelopen, maar kon toch niet aanpikken. Het gaatje werd een meter of 20. 500 meter voor de finish zag ik dat ik weer dichterbij kwam. Ze begon moe te worden. Maar ik liep inmiddels ook te piepen. 400 meter nog. Ik probeer het gaatje dicht te lopen. De laatste 300 meter, we komen het voetbalveld op, met publiek. Ik ben bij haar. Ik probeer nog een keer aan te zetten, maar 300 meter is lang. Ik hoop dat ze niet mee kan. Ik ben helemaal kapot, maar het aanzetten lukt. Ze gaat niet meer mee. Nog 200 meter. Ik kijk voor de zekerheid steeds weer om, wil deze overwinning niet aan me voorbij laten gaan. Het zit goed. Een glimlach kan er niet meer af, maar ik ben heel blij met deze overwinning.
Na de finish bleek dat Astrid in een oudere leeftijdscategorie zat en ook eerste is geworden. Ik vind het in elk geval super dat ik ook overall heb gewonnen.
Na afloop heb ik met Joris de 9 km meegelopen als uitlooprondje. Voor hem was ik windvanger en haas.