Sporen van een poes, vogels, kippen, een muis, een haas, een auto, een wandelaar, een hardloper, een slee. En kijk nou! Sporen van ASICS Trabuco; dat zijn mijn eigen voetstappen. Ik heb een klein rondje door het bos gelopen en loop het nu nog een keer om vervolgens mijn weg het bos uit te vervolgen.
Hier is gelukkig de afgelopen paar dagen niet zo verschrikkelijk veel sneeuw gevallen. Er ligt een paar centimeter, het vriest, de zon schijnt en het is windstil. Ideale loopomstandigheden, eigenlijk. Ik ben op pad gegaan met mijn trail schoenen voor wat meer grip. Toch zijn voor mij de omstandigheden verre van ideaal.
Ten eerste, ik ben helemaal geen liefhebber van koude. Gelukkig krijg je het van hardlopen wel snel warm en als het bij deze temperaturen maar niet waait, is het eigenlijk prima uit te houden. Ten tweede moet ik vanwege de bevalling onverhard lopen. Dat is in het begin beter voor de bekkenbodem. Helaas is het al lange tijd aan het vriezen en is alles wat ik van huis uit onverhard kan lopen, landweggetjes, bospaden en bermen, inmiddels behoorlijk hard geworden. Dit merk ik ook aan de bekkenbodem. En tenslotte is het door al die sneeuw, dooi en weer opvriezen best wel glad geworden. Door de sneeuw zijn de gladde plekken ook nauwelijks meer te zien. Ongemerkt loop ik door die gladheid niet ontspannen. En als ik toch even geen grip heb, voelt de bekkenbodem al gauw als een elastiekje.
Maar vanochtend was wel heel mooi. Ik ging niet eens vroeg lopen. Maar met al die sporen, het mooie licht in het donkere bos, de stilte die af en toe verstoord werd door grote groepen overvliegende ganzen, dat had ik toch echt niet willen missen. 45 Minuten heb ik hier van kunnen genieten, toen was ik weer thuis.