Op een buitengewoon mooie zondagmiddag in april was de Cascade run in Hoogeveen. Mijn eerste trainingsdoel na de bevalling nu zo’n zes maanden geleden. 10 EM wilde ik gaan lopen.
Ik kon starten in het voorste startvak. Beoogde eindtijd: sneller dan 1.20 uur zou mooi zijn. PR is 1.12 en nog wat, maar dat was lang geleden. Met een tempo onder de 5 min/km ga ik van start. Even aankijken hoe het allemaal voelt en loopt. Onderweg is het druk met publiek. De hardlopers ontbreken echter. Blijkt dat de startvakken na het voorste 4 minuten later zijn gestart. Ik heb in elk geval wel de ruimte en af en toe spreek ik een hardloper die ik onderweg tegen kom even aan. Voor de gezelligheid en om niet te snel te lopen.
Halverwege staat Jorrit met de bakfiets volgeladen met kinderen aan te moedigen. Ik zwaai even en loop lekker verder. Want lekker gaat het wel. Die 1.20 uur gaat wel lukken. Ik ga wat versnellen. Terug in Hoogeveen komt de 10 EM samen met de 5 EM; met de langzame lopers van de 5 EM. En dat zijn er een heleboel. Opeens is het heel druk en moet ik zigzaggend mijn weg verder vinden. Echt heel vermoeiend. Ik wil graag nog sneller lopen, inmiddels onder de 4.30 min/km, maar dit is in die mensenmassa echt onmogelijk. Kan ik dadelijk nog wel normaal finishen?
Met 1.17 uur kom ik over de finish. Daar ben ik heel tevreden mee. Dit biedt perspectief voor de toekomst. Voor een halve marathon binnenkort. Maar of ik de Cascade run nog een keer zal lopen? Ik denk het niet. Zo’n opstopping de laatste 4 km van het parcours is echt niet leuk. En ik hoorde al van een andere 10 EM op dezelfde dag volgend jaar. Maar dat duurt nog lang!