Besthmenerberg trailmarathon

Voor mijn 43e verjaardag had ik mezelf getrakteerd op een trailmarathon. Het leek mij leuk om op die dag ook 43 kilometer te gaan hardlopen. En op 16 december werd hier in de buurt, in Ommen, een trailmarathon georganiseerd: run forest run Besthmenerberg marathon. 

Dit zou mijn 9e marathon worden, maar nog niet eerder had ik een trailmarathon gelopen. De laatste marathon was alweer vijf jaar geleden. Wel heb ik dit jaar wat kortere trailafstanden gelopen op de Veluwe. De trail was mij dus niet onbekend.

Het dikke pak sneeuw van de afgelopen paar dagen was grotendeels verdwenen, maar maakte wel alles best wel nat. En door de vele sneeuw waren er heel veel takken van dennenbomen naar beneden gekomen. Deze lagen dus ook massaal op de paden, inclusief omgevallen bomen. Echt doorlopen was er dus niet bij, maar dat hoort ook niet bij een trail.

Toch was het in het begin moeilijk om rustig te lopen, om het juiste tempo te vinden. Het rustige tempo had ik lang niet meer gelopen, maar mijn langste duurlopen waren nog geen twee uur.  Ik zou mijn tempo laten bepalen door het terrein. En met rond de 250 hoogtemeters en een aantal zandvlaktes zou het tempo vanzelf wel omlaag gaan.

De eerste paar kilometers gingen dus best wel makkelijk, maar al snel lagen er vele takken op het pad, waar je of omheen moest, of rustig doorheen. De voeten droog houden, was niet gelukt. Bij een kilometer of 8 was er een nat heideveld dat werd gekruist. Maar ik weet nu dat je prima 35 km met natte voeten en schoenen kunt lopen. En dat je toch ook onderweg de schoenen uit kunt doen om er takken uit te halen. En dat ze dan ook gewoon weer aankunnen en nog passen.

Ook heb ik bij de drie verzorgingsposten de tijd genomen om bij te tanken, lekker eten en extra drinken. Alhoewel ik zelf, bleek achteraf, meer dan genoeg mee had genomen.

Langs de Vecht heb ik nog geprobeerd de ijsvogel te spotten, ik wist dat hij daar zou zitten. Maar het pad was te smal en modderig om eindeloos in de Vecht te turen, dan zou ik zelf in de Vecht zijn beland. Helaas geen ijsvogeltje dus.

Bij de start werd ik naar voren geroepen vanwege mijn verjaardag en kreeg ik een zeer toepasselijk kado. Maar omdat iedereen mij had gezien, werd ik onderweg, als ik mensen inhaalde ook steeds gefeliciteerd. Dat inhalen ging vanzelf en had ik echt niet verwacht. Niet verwacht dat ik, na de voorbereiding (geen), weer zo makkelijk zo’n afstand kon lopen. En dan ook nog een trail. Ook was ik in de veronderstelling dat de overige deelnemers wel goed getraind waren, en wellicht meer ervaren in trailrunning, toch ging ik ze voorbij.

Alleen de laatste paar kilometers werd het wat zwaarder, eerst een zandvlakte en dan anderhalf keer de Besthmenerberg op en af en tenslotte nog de trappen van het bostheater bedwingen. Dat hakte er wel in. Maar gelukkig was het laatste stukje naar de finish bergaf en kon ik lekker uitlopen. Met 4.21.21 kwam ik over de finish. Op mijn garmin stond 42.2 km, volgens de organisatie was het ruim 43 km. Omdat ik zelf 43 km wilde registreren vanwege mijn verjaardag, heb ik die laatste 800 meter nog even achter de finish uitgelopen. En toen was ik wel klaar met lopen. Nog even bijtanken in de verwarmde tent en naar huis, waar een heerlijk vuurtje en een verrukkelijke taart op mij wachtte.

Dit was mijn mooiste marathon, maar door de omstandigheden en het parcours, ook de zwaarste. Heel anders dan een wegmarathon, maar ook minder vermoeiend. Door het tempo, de ondergrond, de gevarieerdheid. Ik voelde mij na afloop niet uitgeput en het herstel lijkt ook heel goed te verlopen. Dit was zeker niet mijn laatste trailmarathon.