Mijn eerste ultra, 50 km

Vanmorgen op tijd op pad naar Ommen om daar deel te nemen aan de 50 km van de Vechtdaltrail, mijn eerste ultra. Rugzakje mee met 1,5 liter water en een paar bocadillos van Lucho Dillitos en een Clifbar. Al met al een aardig gewicht aan eten en drinken. Het zou heel warm worden.

Het zou wel 30 C worden. Gelukkig zijn er 2 extra waterposten bijgekomen, naast de al 3 geplande. Om 9 uur was de temperatuur nog aangenaam en er stond een lekker windje. De start, een groepje snelle mannen gaat er van door. Ik had mij na de trailrun Wezep voorgenomen om te vertrekken op 6 min/km, opdat ik de 2e helft van de trail ook nog met veel plezier zou kunnen rennen; zeker gezien de warmte. Ik loop als eerste dame en het duurt even voordat ik op 6 min/km uit kom. Dan komt er een dame voorbij, veel te snel voor mij. Maar even later zie ik haar weer, ze was verkeerd gelopen. We lopen een stukje samen, maar dan gaat ze er weer vandoor.

Er lopen wat mannen achter mij, ze vinden het tempo wel prima zo, want het wordt heet. Er komt nog een dame voorbij, Anne, ook wel snel. Ik loop rustig verder, rond 6 min/km. Het parcours is aardig vlak en dit is goed vol te houden. De mannen gaan er vandoor, ik loop alleen verder. De eerste verzorgingspost, goed drinken, nat maken met water, een chipie, een stuk krentenbrood en weer door. Het eerste deel was vooral bos, nu een stuk langs de Vecht in de zon.

Dan weer het bos in. Ik zie mensen struikelen, en verkeerd lopen. Ik roep en ze komen terug. Dan een heet, zwaar stuk door een zandverstuiving. Gelukkig niet veel zand in de schoenen meegenomen, dus ik loop door.

Bij de verzorgingsposten telkens goed drinken, water, cola, en wat eten, zoet en zout. Onderweg drink ik mijn eigen water en neem de bocadillos en de clifbar. Voor het eerst dat ik geen darmkrampen krijg. Hiervoor nam ik altijd gelletjes mee, maar daar krijg ik dus flinke darmkrampen van en dat is best onhandig tijdens een wedstrijdje.

Ik kan mijn tempo vasthouden, maar wordt wel nog een paar keer ingehaald door wat mannen. Dan, rond 35km de Beerze Bulten. Die had ik afgelopen winter ook al een keer belopen, maar toen was het 30 C kouder. Even tempo omlaag en langs de Vecht weer door. He een wielewaal, ja echt heel duidelijk dudeljo, leuk.

Dan zie ik bij 40km een van de dames die mij ingehaald had, een stukje voor mij lopen. Een toeschouwer (ik noem hem de barefootrunner en kwam hem echt overal tegen), de partner van Anne (blijkt later), spoort mij aan er naar toe te lopen, want zij loopt als eerste dame. Langzaam kom ik dichterbij en krijg ik vleugels. Het is niet meer zo ver en alleen nog maar vlak. Bij de laatste verzorgingspost op 43 km nog even goed drinken, eten en koelen met water en weer door. De dame was nog een keer verkeerd gelopen en had het zwaar door de warmte. Ik loop door in een sneller tempo dan in het begin. Echt heel raar, net een marathon gelopen, benen niet moe en daar gaan ze. Veel van de mensen die mij inhaalden, loop ik nu zo weer voorbij. Ook de lopers van de kortere afstanden loop ik voorbij. Wel goed op blijven letten, want ik wil niet op het eind nog verkeerd lopen. Het was best een uitdaging om niet verkeerd te lopen, de lintjes waren geel en daardoor bijna niet te zien in het bos door de zon. Zolang ik alleen loop, ben ik alert, als ik samen loop is het wel gezellig, maar mis ik afslagen. Gelukkig had ik de route ook in mijn Garmin gezet.

Als eerste dame kom ik over de finish in een tijd van 5:10:12, dat is inclusief 5 waterposten en een sanitaire stop;) Ik voelde mij nog best wel goed, heb onwijs genoten van het parcours en deze dag en kijk uit naar de 60 km Indian Summer Ultra in oktober, nog 4 maanden trainen en trailen.