Op zaterdag 26 oktober is de Grizzly 100 Bear Trail. Meer dan een half jaar heb ik hier naartoe getraind. Na het niet kunnen lopen van de 50 mijl bij de Sallandtrail, bleef een ultra lange afstand toch door het hoofd zingen. Dus mijn zinnen gezet op een 100 km. De 80 km overgeslagen, ver is het toch wel. En ik houd niet zo van de makkelijkste weg, er mogen ook nog wel 3000 hoogtemeters bij; dat is de Grizzly 100 Bear Trail, een schitterend, uitdagend parcours door de mij welbekende Voerstreek en Zuid-Limburg.
Ik loop vele marathons dit jaar, van grote stadsmarathons, tot kleine buurtmarathons. En zelfs eentje in de Vogezen, de Marathon du Grand Ballon. En ach, ook een paar keer een 50 km en de indrukwekkende Airborne freedom trail bij Arnhem. Kilometers maken in een rustig tempo en tussen door vlot herstellen. Alleen wat weinig hoogtemeters gemaakt.
Zo kan het gebeuren dat ik in de korte nacht voor de trail, want om 6:00 uur starten, een paar keer wakker word met een hartslag van 60 en adrenaline die door mijn lijf giert: 100 km is misschien toch wel erg ver door dit heuvelachtige terrein. Om 4:00 uur gaat de wekker. Kop koffie, bak havermout, bietensap en op weg naar de start.
Het is lekker druk in ’s Gravenvoeren, met 150 lopers op de 100 km en 25 op de 83 km. Ik hoef niet bang te zijn dat ik te snel start, in het donker door het bos is echt andere koek dan overdag, ondanks hoofdlampje. Dus sluit ik netjes aan in het rijtje lopers en loop de eerste 2 uur in het donker, berg op en berg af, berg op en berg af. Heel bijzonder om overal die hobbelende lampjes te zien, zowel voor mij als achter mij. En dan wordt het langzaam licht. Ik stop het lampje in mijn rugzakje en zet een pet op. Het waait hard, wind mee. De pet houd mijn haren uit het gezicht.
Na 25 km de eerste verzorgingspost, een paar happen koek, wat water en weer door. Tot dit punt voelden de kuiten best wel stijf, maar na een afdaling over de weg en daarna een stukje vlak door het bos, worden ze wat losser. Fijn. De tweede post zit op 47 km en hier kom ik op 64 km nog een keer. Ik heb hier een dropbag liggen met 2 liter elektrolyten, extra repen, droog shirt, sokken, lange broek. Ja, je weet niet wat je allemaal nodig hebt op zo’n dag. Bij de eerste passage wissel ik de drinkzakken. 2 Liter heb ik al op. Ook gaan er wat nieuwe reepjes mee. En weer door.
Ik voel mijn bovenbenen best wel, niet grappig. Maar de omgeving is prachtig; mooi gekleurd door de herfst en de laagstaande zon, het is super loopweer en af en toe loop ik een stukje op met verschillende deelnemers. Kortom, genoeg afleiding. Maar het blokje om tot ik weer bij de 64 km verzorgingspost kom, is echt wel zwaar. Best veel hoogtemeters en steil.
Als ik de tweede keer bij de post kom, staan mijn ouders mij op te wachten, heel leuk. Ik prop weer wat voedsel naar binnen en drink een kop bouillon. Trek een droog shirt aan en vul het rugzakje met nog meer reepjes voor de laatste 36 km en zoek het lampje voor straks weer op. Minder dan een marathon nog! Maar wel met zere benen.
Ik vertrek weer. Het loopt eigenlijk wel lekker nu. Het is een stuk wat vlakker en dat is fijn. Want hardlopen kan ik nog wel en ook in een fijn tempo. Alleen bergop gaat langzaam, wandelen, en bergaf is gewoon erg pijnlijk voor de benen. Bovendien is het HELE parcours bezaaid met stenen! Zowel losse stenen, als vaste, uitstekende stenen. Daar wil je echt niet op stappen, maar in het bos zijn ze slecht zichtbaar door het blad dat afgelopen week massaal naar beneden is gekomen. Op weg naar VP 4 op 86 km. Op een gegeven moment word ik een beetje misselijk en wat licht in het hoofd. Maar ik krijg niks meer weg en weet niet zo goed wat ik nodig heb, dus neem ik van alles een beetje. Dat helpt.
Bij VP 4 staan mijn ouders mij weer op te wachten. Ik krijg niks meer weg, dus neem nog maar een kop bouillon en wat tucjes. En weer door voor de laatste 14 km. Ik zal het laatste stukje nog net in het donker lopen en het zou fijn zijn als ik dan niet meer over de losse stenen hoef te lopen. Dus even doorlopen nog.
Er zitten nog een paar klimmetjes in het laatste stuk. Over holle wegen, vol met dassenburchten. Maar geen das te zien, veel te druk natuurlijk met al die malloten die zo nodig 100 km moeten gaan rennen. Dan de laatste top en nog 4 km afdalen en doorlopen naar de finish. Zou Garmin er ook 100 km van kunnen maken? Of moet ik na de finish nog een stukje doorlopen om 100 km te registreren?
Gaat goed, na 100,4 km en 13:13:25 uur nadat ik gestart ben, loop ik langs de fakkels onder het finishdoek door. Hoe gaaf is dat? Echt een kippenvel moment! Al die spanning van vanochtend voor niks, lijf kan gewoon 100 km rennen.
Uiteindelijk blijk ik 5e dame te zijn geworden en 36e overall. Niet slecht voor een eerste keer 100 km (komen er vast nog meer).